Gefeliciteerd met mij!

Vraag aan mezelf: “Waarom moet iedereen weten dat ik vandaag 56 jaar ben geworden?”
Antwoord aan mezelf: “Omdat ik het iedereen gun net zo gelukkig te zijn in zijn of haar werk als ik”

Mijn keuze was: niets delen over hoe ik dit bereikt heb of te delen wat mijn proces is geweest om dit te bereiken.

Dromen

Zeven jaar geleden realiseerde ik mij dat ik mijn toenmalige werk als manager van Carel Kraayenhof na 25 jaar nog steeds heel leuk vond, maar dat ik nog meer dromen had op werkgebied. Ik vroeg mezelf af: “Wil ik nog 25 jaar door met het werk wat ik nu doe, en wat gebeurt er als ik zou ontdekken dat ik behoefte heb aan een nieuwe uitdaging?”

Dat jaar, in 2015, reisden Carel en ik voor onze Stichting Clavel Rojo naar de provincie Jujuy, een van de armste gebieden in Argentinië. We hadden daar een project opgericht waarbij wij met de Stichting oude bandoneons in Duitsland opkochten, deze helemaal lieten opknappen en dan naar Jujuy brachten. Argentinië had ons de voorgaande jaren zoveel moois gegeven dat wij de behoefte hadden iets terug te doen voor dat land. Wij hadden contact met bandoneonist Daniel Vedia die lesgeeft aan kinderen in en rond de hoofdstad San Salvador de Jujuy. Via hem wisten wij dat er bijna geen bandoneons meer beschikbaar waren om hun eigen cultuur, hun eigen folkloremuziek, nog te leren spelen op bandoneon.  Ons streven was dat elke muziekschool 1 bandoneon zou krijgen van onze stichting. Tijdens deze reis bezochten wij enkele muziekscholen waaraan wij een bandoneon gedoneerd hadden. Met eigen ogen zag ik wat armoede doet met een kind. Ik sprak met sociaal werkers die mij vertelden dat er veel huiselijk geweld plaatsvond, dat er veel jonge meisjes (12,13 jaar) zwanger werden, dat er veel drugsgebruik was, kortom, alles wat je maar kan voorstellen bij grote armoede met geen uitzicht op verbetering. Doordat er op sommige muziekscholen een bandoneon was, konden deze kinderen een keer per week naar muziekles, zij werden daar dan even ‘gezien’ en ‘gehoord’. Maar wat vooral heel opmerkelijk was, was dat je duidelijk kon zien dat de kinderen weer eigenwaarde kregen, weer een doel hadden in hun leven. Daar merkte ik, dat ik iets wilde gaan doen waarbij ik jongeren/volwassenen kan helpen in een uitdagende periode in hun leven. Mijn nieuwe passie was geboren; ik wist alleen nog niet hoe.

Herkennen, erkennen, handelen

Ik HERKENDE dat ik zoekende was. ERKENDE dat ik hier iets mee wilde doen en begon er naar te HANDELEN. Ik stapte over mijn ANGST heen om te falen en kwam in BEWEGING!

FIXIE

Ik begon te dagdromen. Zo concreet mogelijk te fantaseren over wat ik dan zou willen doen. Al snel kwam ik er achter dat ik mensen wilde helpen die mentaal extra ondersteuning nodig hadden in hun leven. Het mooie van ons brein is namelijk dat het geen onderscheid maakt tussen FIXIE en REALITEIT. Hoe echter het werd in mijn fantasie, des te realistischer en concreter werd mijn toekomstbeeld.

REALITEIT

Ik bleef werken als manager maar wel minder uren per week. In de uren die overbleven begon ik aan een coachopleiding, las ik coaching boeken, oefende ik met proef- cliënten. Kortom: ik ruimde tijd in om te kunnen ervaren hoe het zou zijn.

DANKBAAR VOOR WAT ER AL WAS

Mijn netwerk, mijn collega’s, allemaal mensen waar ik al jaren mee samenwerkte besloot ik te betrekken bij mijn toekomstplannen. Ik besloot met hen te delen in welke overgangsfase ik zat en hoe mijn ideale toekomst op werkgebied eruit zou zien. Door dit netwerk kreeg ik veel artiesten op me af,  die als oefen cliënt bij mij een sessie kwamen doen. Tot op heden bestaat een groot gedeelte van mijn klanten nog steeds uit mensen, die in de creatieve sector werkzaam zijn.

EXPERIMENTEREN IS LEREN

Na mijn eerste diploma’s en het starten van mijn praktijk ben ik verschillende doelgroepen gaan coachen; gaf ik lezingen, schreef ik een ‘Preek van de Leek’, en introduceerde mijzelf op netwerkbijeenkomsten. Ging dat altijd goed? Was het kwalitatief perfect…? Nee. Heb ik ervan geleerd? JA!

IEDEREEN ZOEKT VERBINDING

Ik zocht contact met coaching bedrijven, huisartsen in de omgeving, ambtenaren die zich met Welzijn bezighielden. Ik ging op bezoek bij andere coaches om van hen te leren en met hen ervaringen uit te wisselen.

JE ONBEWUSTE WEET DE WEG

Door nieuwsgierig te blijven en goed te luisteren naar mijzelf vertrouwde ik steeds meer op mijn intuïtie. Niet alleen binnen mijn sessies, maar ook in mijn keuze welke richting op te gaan om te coachen: uiteindelijk koos ik voor de BMR®-methode, waarin je op onderzoek in je onbewuste gaat en waardoor je bij je ’trigger’ komt, die je vervolgens leert te resetten. Ieders cellen bestaan namelijk uit energie, een trilling. Ze hebben allemaal een specifieke trilling waardoor ze optimaal functioneren. Als deze trilling niet geblokkeerd is, voel jij je weer gelukkig en kan je energie stromen.

GELD MAAKT WEL GELUKKIG

Natuurlijk maakt geld mij gelukkig! Doordat ik voldoende geld verdien kan ik het werk doen dat ik leuk vind, mijn hypotheek betalen en mijzelf in mijn  levensbehoeften voorzien. Ik blijf in mijzelf investeren. Wij zijn allemaal in beweging, het coaching vak ook, bijscholing is daardoor van essentieel belang.

Resultaat?

Dat ik met mijn 56 jaar zeg: het leven is mooi!

Ben je nieuwsgierig geworden over wat ik allemaal doe?

Neem dan gerust contact met mij op.

foto credits: Hessel Stuut